Տեր֊Պետրոսյանի կոչերը և բադերի առակը․ Վահան Իշխանյան

«Լևոն Տեր–Պետրոսյանը մեկ երկու ամիս առաջ, երբ կորոնավիրուսից 7 հոգի էր մահացել և վարակվածների թիվը 880–ի մոտ էր, ասեց թե սա պատերազմ է, պատերազմը վարում է իշխանությունը, և որ պետք է դադարեցնել իշխանությանը քննադատելը ու կատարել նրա հրահանգները, մեկ էլ հիմա, երբ կորոնավիրուսով հիվանդացած 183 հոգի է մահացել(ընդհանուր կորոնավիրուսով վարկաված 252 հոգի է մահացել) և հայտաբերվել է 11817 վարակակիր, 1 միլիոն բնակչության հաշվարկով Հայաստանը 5֊րդ տեղում է, նա կրկին ասում է, թե կորոնավիրուսը պատերազմ է հայտրարաել Հայաստանին, որ պատերազմը վարելու բեռը ընկած է իշխանության ուսերին, և «Ով պայքարում է իշխանության դեմ, կամա թե ակամա դավաճանում է ազգին»։

Նրա այս կրկնվող կոչերը հիշեցրեց անեկդոտը՝ վարիանտ շատ կա, բայց բադ մնացել ա՞։ Հին անեկդոտ է, գուցե շատերը չգիտեն.

գյուղացու բադերը սկսում են սատկել, դիմում է մի հեքիմի, թե բադերս սատում են մի ճար արար, հեքիմեը ասում է սոդան ջրի մեջ խառնի, տուր խմեն, անում է, տալիս է, էլի են սատկում, էլի դիմում է հեքիմին, սա ասում է յոդը խառնի ջրին, տուր խմեն, անում է, բայց էլի են սատկում, գյուղացին էլի հեքիմին է դիմում՝ ընկեր հեքիմ բադերս սատկում են ուրիշ վարիանտ չկա՞ փրկեմ բադերին, հեքիմը ասում է վարիանտ շատ կա, բայց հլըլ բադ մնացե՞լ ա»։